İki Damla Gözyaşı, işte Atatürk’ü duygulandıran anlar

Mustafa Kemal’i hepimiz biliriz de Atatürk’ü çoğumuz tanımayız.

Tanımak için fikirlerini, eylemlerini anlamak gerekir. Bu eksikliği de Atatürk’ü gözler önüne seren, içindeki fırtınaları yansıtan, düşünce dünyasındaki volkanları hissettiren olaylar; anılar, tepkiler, vücuda gelmiş hareketler, sözleri, konuşmaları, hedefleri, değer verdikleri, uyarıları, işaret ettikleri ve imzasını attıkları kapatır. Belge tadında, güvenilir kaynaklardan, doğru isimlerden. Ve onların tanıklığında Atatürk’ü tanımak kıymetlidir.  

Ama işte işin en zor yanı burasıdır. Olağanüstü bir insanı, bir dahiyi, bir Başkomutan’ı, devlet adamını, yol göstericiyi; kurtuluşa giden acı dolu yıllarda kalplere seslenen, beyinleri harekete geçiren, ruhlardaki ‘esaret’ prangasını parçalayan bir lideri ‘tanıtan’ sayısız eser muhakkak vardır ama ya bir yanıyla eksikse! Öyle ya, kurşun yağmuru altında, at üstünde, cepheden cepheye koşan, her adımı hesaplı, her anı cesaret yüklü, bir milletin makus talihini değiştiren, inanılmaz bir yaşamın anatomisinde, keder, hüzün, gözyaşı yok mudur? Olmaz mı! Peki, nasıl bulunur? Dile kolay, sadece Selanik, Balkanlar, Trablusgarp, İzmir’in işgali, Sakarya, İlk Hedefiniz Akdeniz İleri, Cumhuriyet değil taranacak yıllar, dolu dolu 57 yıllık bir hayat var. Savaş var, savaş!..

Zor işlerin adamları ustalardır. Hakkını verir. Emniyettir. Seçicidir. Suiistimale kapalıdır. Tıpkı Hayri Köklü gibi, şu an avuçlarımdan süzülen “İki Damla Gözyaşı” gibi.. Bu eserde, sular seller gibi akmayan ama zırıltısız, feryatsız, bir çift deniz mavisinden inen o yaşlarda, gözlerdeki buğulanmalarda, dolan gözlerde, tarifsiz yaşanmışlıklar, anılar yatıyor. Sıcaklığa şahit oluyorsunuz. Görmediğiniz, duymadığınız ancak inancınızı sonuna kadar samimiyetle kucaklayan hatıralar içinde kalıyorsunuz. Bir tarafı ‘mareşal’ Mustafa Kemal, bir tarafı ‘insan’ Mustafa Kemal.. Hepsi de çok çarpıcı...

ALTEMUR KILIÇ DİYOR Kİ...

Diplomasi koridorlarının, gazeteci tayfasının yoldaşı, arkadaşı, usta isim Altemur Kılıç; Milli Mücadele’nin önemli şahsiyetlerinden, Atatürk’ün ‘sadık’ silah arkadaşı Kılıç Ali’nin oğlu. Kendi ifadesiyle, “küçük yaşlarımda da olsa Atatürk’ü yakından tanımak ayrıcalığım olmuştu” diyen Kılıç, “İki Damla Gözyaşı”nda, esere girişte, hatıralarını paylaştığı bölümde, tarihe not düşüyor: “Evet, bilirim, babam Kılıç Ali’den ve amcam emir subayı Muzaffer Kılıç’tan duymuştum, evet Gazi Mustafa Kemal’in gözlerinin yaşardığı, hatta ağladığı zamanlar olmuştur.”

YÜREKLER ACISI MANZARA KARŞISINDA...

Kasım 1918’de, işgal altındaki İstanbul’a adım attığında, düşman zırhlıları Boğaz’ımıza batmış, Dersaadet’in semalarını kara bulutlar kaplamıştı. Dudaklarından, tarihi “Geldikleri gibi giderler” sözü dökülüyordu. Haydarpaşa Garı’ndan bindiği istimbotla Galata’ya geçerken Paşa, başka neler hissediyordu? Hayri Köklü, kitabında, milli mücadelenin bayrak sözüne, çoğumuzun bilmediği, fark etmediği yeni bir söz ekliyor, adeta belleklerimize kazıyarak:

“.... Askerlerimizin silahları ellerinden, kurşunları bellerinden alınmış, kolları ta omuzlarından kırılıp düşmüş... Gözler yaşlı, gönüller yaslı, kimsenin ağzını bıçak açmıyor. Halk yılgın ve çekingen. İttihatçıların yeri sürgün, milliyetçilerin yeri zindan...

Mustafa Kemal bu yürekler acısı manzarayı gördü, kendi kendine, “E, bir millet köleliğe düşmeye görsün, artık her şey, herkes bir hiç olur” diye söylendi. Gözleri dolu dolu oldu...”

HALKIN BÜYÜK COŞKUSU

İlk Türk kadın pilot, “Dünya tarihine adını yazdıran 20 havacıdan biri” seçilen Sabiha Gökçen, hayatında derin izler bırakan hatıralarını aktarırken, 30 Ağustos 1938’e dair Atatürk anısını şöyle anlatıyor: “Akşam üzeri Dolmabahçe Sarayı’nın önüne birkaç şehir hattı vapuru geldi. İçleri hınca hınç doluydu. Halk ellerinde bayraklar, bu kutlu günde Ata’sını görmeye gelmişti. Bağırıyor, marşlar söylüyor, coştukça coşuyorlardı. Dayanamayarak ağlamaya başladı. Gözyaşlarını tutamıyordu...”

ANILAR ARASINDA TARİHE YOLCULUK

Son Osmanlı Padişahı Vahdeddin mektubundan vasiyete, Kazım Karabekir’den Hatay’a, Yahya Kemal’den Mehmet Akif’e, Bekirağa Bölüğü’nden Talat Paşa’ya, sabah ezanından ak saçlı nineye, 48 öykü, 48 müthiş hatıra İki Damla Gözyaşı’nda. Kimi yerde gözleri nemlenen Atatürk, kimi yerde gözyaşları dökülen Atatürk. 57 yıl bir arada...

Son sözü ‘sınıf arkadaşı’ Ali Fuat Cebesoy’a bırakıyorum: “... Mustafa Kemal içini çekerek, ‘Ah Selanik, seni bir daha Türk olarak görecek miyim?’ dedi. Baktım ağlıyordu.”

Mülkiye marşıdır, ‘başka bir aşk istemez’ der vatan için, ‘gözyaşların dinsin’ diye haykırır...

Halaskâr Gazi’nin gözyaşlarının çoğu da zaten aşkıyla kalbi çarpan vatan için değil mi!!

BİR HATIRAYLA ‘SAYFA SAYFA AKAN’ İKİ DAMLA GÖZYAŞI

Sabiha Gökçen’in bir anlatısında, “Gel gitme kadın” şarkısını dinlerken Atatürk’ün ağladığını okuyan Hayri Köklü, Gazi Paşa’nın gözyaşı döktüğü anları, olayları, araştırmacı merakı, gazetecilik etiğiyle didik didik etmeye başlıyor. Yol bittiğinde çok geniş bir kaynakçayla çıkıyor okurun huzuruna. Yukarıdan aşağıya  tarayınca görüyorsunuz ki tam bir hazine. Kaynak kaynağı kovalamış, tek tek bulunmuş, elden geçirilmiş. Ee, Google’dan ‘al, yapıştır’ yapmayınca böyle oluyor, zaman ciddi uzuyor. Sonunda bu alın teri emek, karşılığını bulmuş, dolu dolu ‘eser’ olmuş. Galeati Yayıncılık tarafından basılan “İki Damla Gözyaşı” kitapçıda, Atatürk rafında. Hak ettiği yerde...

Atatürk Vapuru'nda 264 milyon liralık dönüşüm

Gezeravcı'nın uzaydan ilk mesajı Atatürk'ün sözü oldu: İstikbal göklerdedir!